Stefan kardynał Wyszyński

Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 roku z Zuzeli, w katolickiej i patriotycznej rodzinie. Został wychowany w poszanowaniu wartości narodowych i religijnych. Jak dowiadujemy się z publikacji, już od najmłodszych lat chciał zostać kapłanem, dlatego w 1917 r. wstąpił do Gimnazjum im. Piusa X, a następnie do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku. 

Oprócz starannego wykształcenia teologicznego wyniósł zamiłowanie do katolickiej nauki społecznej. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1924 r. Swoje zainteresowania rozwijał w czasie studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i w czasie wyjazdu naukowego do państw Europy Zachodniej. Zdobyte wykształcenie przyczyniło się do aktywnej pracy duszpasterskiej we wszystkich grupach społecznych, ze szczególnym uwzględnieniem środowisk robotniczych. Wyrazem tego była również działalność publicystyczna dotycząca kwestii religijnych i społecznych. Wyszyński dał się również poznać jako wybitny znawca marksizmu i kapitalizmu. 

W czasie II wojny światowej przebywał poza swoją diecezją – ukrywał się przed gestapo, m.in. w Kozłówce, Zakopanem i Laskach. Zaangażował się również w konspirację. 

W marcu 1945 roku Wyszyński wrócił do Włocławka, gdzie objął funkcję rektora Wyższego Seminarium Duchownego. Rozpoczętą również i działalność wydawniczą przerwała w 1946 roku decyzja Piusa XII o nominacji Wyszyńskiego na biskupa diecezji lubelskiej. W nowej posłudze pasterskiej musiał borykać się z wieloma problemami natury duszpastersko-społecznej. Podjął zatem liczne działania związane z uporządkowaniem sytuacji w diecezji po II wojnie światowej. 

W listopadzie 1948 roku Wyszyński został mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim – stało się tak na skutek sugestii kard. Augusta Hlonda. Przez trzydzieści trzy lata Wyszyński pełnił posługę ordynariusza obu archidiecezji i prymasa Polski. 

9 lutego 1953 roku Rada Państwa wydała dekret o obsadzie stanowisk duchownych. Z władzą państwową miała być uzgadniana każda nominacja w Kościele, nawet przeniesienie wikarego do innej placówki. Wobec tego 8 maja 1953 roku uchwalono na Konferencji Episkopatu memoriał do rządu, który został napisany przez Wyszyńskiego oraz podpisany przez niego w imieniu wszystkich biskupów. W dokumencie padły słynne słowa „Non possumus!” (nie możemy pozwolić). 

Stefan Wyszyński postanowił także odnowić Śluby Królewskie Jana Kazimierza w ich trzechsetną rocznicą. Jasnogórskie Śluby Narodu zostały wpisane w Wielką Nowennę Tysiąclecia, którą prymas rozpoczął 3 maja 1957 roku na Jasnej Górze.

Wyszyński, kiedy był biskupem lubelskim, a potem prymasem Polski, spotykał się niejednokrotnie z niezrozumieniem ze strony części duchowieństwa. Zarzucano mu apodyktyczność i wyniosłość. On jednak wymagał nie tylko od kapłanów, lecz także od siebie, przede wszystkim gorliwości w działaniach duszpasterskich. W tej sprawie był bezkompromisowy. 

Jego służba miała ogromne znaczenie dla Kościoła katolickiego i Polaków. Przyczyniła się do odrodzenia życia religijnego i podtrzymania tożsamości narodowej w trudnym okresie dyktatury komunistycznej. 

Prymas Wyszyński zmarł 28 maja 1981 roku. Jego pogrzeb był wielką manifestacją przywiązania społeczeństwa polskiego do Kościoła. Wzięło w nim udział kilkaset tysięcy osób, które oddały hołd zmarłemu prymasowi. Na uroczystości pogrzebowe, które rozpoczęły się 31 maja 1981 roku na placu Zwycięstwa w Warszawie, przybyły delegacje Stolicy Apostolskiej, większości episkopatów europejskich i Episkopatu USA.